Filistin’de 1948 yılında işgal edilmiş topraklarda faaliyet gösteren İslami Hareket lideri Şeyh Raid Salah, Kudüs sorununun önümüzdeki Kasım ayında düzenlenecek olan Sonbahar Konferansı’nda pazarlık konusu yapılmasını eleştirdi.
Salah, Kudüs’ün Sonbahar Konferansı’nda pazarlık konusu yapılmasının Kudüs’te İslami olan ne varsa yok edilmesi anlamına geldiğini söyledi.
Kudüs’ün Müslümanlar açısından pazarlığa açık bir konu teşkil etmediğini belirten Salah, ABD’nin siyonistlerin Kudüs ve Mescid-i Aksa’ya ilişkin yaptıklarını desteklemesi, bunun karşılığında ise İslam dünyasının suskunluğu nedeniyle en kötü dönemlerinden birini geçirdiğini kaydetti.
Salah ayrıca, siyonistlerin Mescid-i Aksa’nın altında bir sinagog bir de müze yaptıklarını, müzeye “nesillerin kafilesi” adını verdiğini belirterek, mescidin altında kazılan tünelin bu sinagogun boyutlarını çoktan aştığını, Kubbetü’s Sahra’ya yönelerek çok tehlikeli bir hal aldığını bildirdi.
Salah ayrıca siyonistlerin iki hedefinin bulunduğunu, bunlardan birincisinin Kudüs’ün Yahudileştirilmesi, ikincisinin ise Mescid-i Aksa’nın tedrici olarak ele geçirilmesi ve Süleyman Heykeli’nin dikilmesi olduğunu belirtti.
FİEM
İran’ın nükleer programı hakkında daha önce bir çok uyarılarda bulunan Amerika Başkanı George Bush, Tahran yönetimine en sert açıklamasını dün yaptı. Bush, “Nükleer silaha sahip olan İran Üçüncü Dünya Savaşı’nın çıkmasına neden olur. İran’ın nükleer silaha sahip olmasını engellemeliyiz” dedi.
Bush, dünya liderlerine seslenerek, “İsrail’i imha etmek istediğini söyleyen İranlı bir liderimiz var. Dünya liderleri Üçüncü Dünya Savaşı patlasın istemiyorsanız, İran’ı nükleer bomba yapmak için gereken bilgileri ele geçirmekten alıkoymalısınız” diye konuştu.
Bush’un bu açıklaması, Rusya Devlet Başkanı Vladimir Putin’in İran’a tarihi ziyareti sonrasına denk geldi. İran Devlet Haber Ajansı IRNA, Tahran yönetimiyle işbirliği içinde olan Rus liderin ayrıca İran’a nükleer çalışmalar konusunda “özel bir öneri” verdiğini açıkladı. Önerinin yaptırımlarla ilgili olduğu belirtilirken daha detaylı bir açıklama yapılmadı. Tahran yönetiminin Putin’in önerisini dikkate aldığı kaydedildi.
Bu arada İran’daki 13 bin Yahudi’ye Amerika’da değişik eyaletlerden el yazısı ile, “Hemen İran’ı terk edip batı ülkelerine kaçın” şeklinde mektuplar gönderildiği ortaya çıktı
Vatan
Bunları söyleyen müslüman olsaydı epeyce başı ağırırdı...
İstanbul Üniversitesi, Osmanlı’nın Filistin’den kovduğu İsrail’in kurucusu Siyonist David Ben Gurion’u, rektörlük binasında düzenlediği bir sempozyumla andı. Sempozyuma İstanbul üniversitesi Hukuk Fakültesi Dekanı Prof.Dr. Tankut Centel, Yard.Doç.Dr. Barış Erman, Galatasaray Üniversitesi’nden Yard.Doç.Dr. A. Emre Öktem, İsrail Başkonsolosu Mordehai Amihai, Ben Gurion Üniversitesi Öğretim Üyesi Dr. Nathan Aridan ve Telaviv Üniversitesi Öğretim üyesi Prof.Dr. Assaf Likhovski katıldı.
ARİDAN: BAŞÖRTÜNÜN YASAK OLMASINDAN ÇOK MEMNUNUZ
Ben Gurion Üniversitesi Öğretim Üyesi Dr. Nathan Aridan, Atatürk ile David Ben Gurion arasında birçok benzerlik olduğunu ve aynı amaçlar için mücadele ettiklerini ileri sürdü. Atatürk ile Ben Gorion’un benzerliklerini sıralayan Aridan, doğum ve ölüm tarihleri ile ülkeye başkent seçimindeki farklılıklar dışında önemli olan bir çok amacın benzer olduğunu söyledi.
“İkisi de yeni bir millet yaratma amacı ile hareket etti” diyen Aridan “Benzer amaç ve düşünceler ile yaşadılar. Bunu yapmak için benzer reformlar yaptılar. Özellikle dil reformu ve kıyafet reformu bir ulusun kendini tamamen değiştirmesi açısından çok önemli” dedi. Ben Goriuon’un yeni ve modern bir Yahudi ırkı oluşturmak istediğini ve bunun için çalıştığını kaydeden Aridan, “Atatürk de böyle bir amaç için çalıştı ve bunu başarmak için devlet dairelerindeki İslâmi selamlaşmaları bile yasakladı. Atatürk’le beraber halk Müslüman olmasına rağmen İslâmi ibadetlerin önemi ortadan kalkmaya başladı. Ben Gurion da Yahudi ırkının ibadetlerden çok bir kimlik olarak ön plana çıkmasını sağladı” şeklinde konuştu.
KIZLARIN BAŞININ AÇIK OLMASI BENİ ÇOK MEMNUN ETTİ
Türkiye’deki başörtüsü yasağından duyduğu memnuniyeti dile getiren Aridan sözlerini şöyle sürdürdü: “Mustafa Kemal Atatürk’ün yaptığı en önemli reform hiç kuşkusuz başörtüsünün yasaklanmasıdır. Modern Türkiye’ye geldiğimde beni en çok etkileyen şey üniversitelerde başörtüsünün yasak olması ve başı açık kızlar ile erkek öğrencilerin iç içe olması ve bu şekilde eğitim görmesi oldu. Atatürk bir toplumun nasıl değiştirilebileceğini bize gösterdi. Din konusu tartışılması gereken bir konudur. İsrailliler bunu kavradı ki, yüzde 99’u Müslüman olan bir ülke dahi İslâm ülkesi olmak zorunda değildir.”
‘BEN GURİON ANISINA TOPLANDIK
Sempozyumun açılış konuşmasını yapan İstanbul Üniversitesi Hukuk Fakültesi Dekanı Prof.Dr. Tankut Centel söz konusu sempozyumu yapmalarının nedeninin Ben Gurion’u anmak ve onu hatırlamak olduğunu söyledi. “Bu toplantıyı İsrail’in kurucusu David Ben Gurion anısına düzenlemiş bulunuyoruz” diyen Centel, Ben Gurion’un çok önemli bir insan olduğunu ve Atatürk’ten çok etkilendiğini ileri sürdü.
Galatasaray Üniversitesi’nden Yard. Doç. Dr. A. Emre Öktem de konuşmasında Gurion’un çok üstün bir insan olduğunu iddia ederek, siyonistleri öve öve göğe çıkardı.
MUHABİRİ ENGELLEMEYE ÇALIŞTILAR
İstanbul Üniversitesi Rektörlük Binası’nda gerçekleştirilen programı izlemek için giden Vakit gazetesi muhabiri, İsrail Başkonsolosluğu görevlilerinin engeliyle karşılaştı. İstanbul Üniversitesi ile İsrail Başkonsolosluğu işbirliğiyle gerçekleştirilen David Ben Gurion’u anma sempozyumuna gazete muhabiri Kemal Gümüş’ün alınmak istenmeyişi dikkat çekti.. Muhabirin programa katılmasını engellemeye çalışan İsrailli görevliler, Vakit gazetesinden olduğu gerekçesiyle muhabiri içeri almamakta direndi. İsrailli görevliler İbranice konuşarak muhabirin programı takip edemeyeceğini söylerken, muhabir, İÜ yetkililerinin devreye girmesiyle içeri girebildi.
Vakit
Ne zaman kurtuluruz? / Yılanları ve oynatıcılarını tanıdığımız zaman.
Bir önceki yazımda ülkemizin ve Türküyle, Kürdüyle milletimizin başına bela edilen, ateist, Marksist terör örgütü olan PKK’nın aslında hangi devletler ve mihraklar tarafından ne gibi kirli emeller için ortaya çıkarılıp, desteklendiğini izah ederek; bizi bekleyen daha önemli, yıkıcı ve tehlikeli oluşumun Irak’ın kuzeyindeki, Amerikan işbirlikçisi, Siyonist kuklası BARZANİ yapılanması olduğunu ifade etmiştim.
Efendim, nasıl oluyor da Irak’ın kuzeyini yönetme durumunda olan Mesut BARZANİ, İsrail’in ve Siyonizm’in taşeronu oluyor? Bu yazımda ana hatlarıyla buna temas etmek istiyorum
Siyonizm’in kurucusu ve İsrail’in fikir babası Theodor HERZL, 1897 yılında İsviçre’nin Basel kentinde Siyonist önder ve temsilcileri topladığı ve Siyonist Protokolleri ilan ettiği kongrede: “Kuzey sınırlarımız Kapadokya’daki dağlara kadar dayanır, Güney’de de Süveyş Kanalı’na (Nil-Fırat arası)…Sloganımız ise “Davud ve Süleyman’ın Filistini!” olacaktır" demişti.
Bu kongrenin hemen ardından bu ideallerine ulaşmakta önlerindeki en büyük engel olan Osmanlı Devleti’ni türlü hile, plan ve oyunlarla, içerdeki bilinçli, bilinçsiz işbirlikçileri kullanarak çökerttiler ve uluslar arası Siyonizm’e en büyük darbeyi vuracağına inandıkları İslam Hilafeti’ni, Osmanlı tebaasından olan ve bilahare Mısır Baş hahamı olan Hayim NAHUM’un arabuluculuğu ile ilga ettirdiler. Bu NAHUM konusuna ve meşhur doktrinine ilerde detayıyla değineceğim.
Osmanlının yıkılma sürecinde öncelikle Balkan, daha sonra Arap milletlerini casusları vasıtasıyla bir bir kopardılar ana gövdeden. Zira, işgalin gerek şartı bölüp, parçalamaktan geçer, bugün ABD’nin Irak’ta yapmaya çalıştığı gibi. Bölerek, parçalayarak yok etmenin gereği ise sun’i gündemler ve sorunlar ortaya çıkarmaktır. Nicedir, Osmanlı’yı sıkıştıran ve birçok savaş ve cephede onun zayıflığından ve Balkanlardaki durumundan istifade ederek yenen Çarlık Rusya’sı, doğu vilayetlerimizde yoğun olarak yaşayan ve o zamana kadar “Millet-i Sadıka” olarak nitelenen Ermenileri Osmanlı Devleti aleyhine kışkırttı, destekledi ve silahlandırdı. Balkan Savaşları ve I. Dünya Harbi gibi çok cepheli savaşlarla meşgul olan Osmanlı kendi vatandaşları tarafından arkadan vurulmuş oldu. Özellikle Doğu ve Güneydoğu bölgelerimizde ciddi Müslüman katliamları oldu. Harp esnasında ve akabinde durumun vahametini bilen Osmanlı idaresi bu ihanet eden topluma geçici tehcir uyguladı. Bu tehcir esnasında Ermeniler, yasada belirtilmeyen bazı mukateleler ve zulümlere maruz kalmış olabilir. Hatta bölgede yaşayan Kürt aşiretlerinin bazıları bu öldürme ve işkencelere iştirak etmiş, hatta bazı yerel yöneticiler tarafından desteklenmiş olabilir. Ancak bu kesinlikle toplu ve planlı bir soykırım yapıldığı anlamına gelmez. Ermeni Soykırımı ya da Ermeni Sorunu iddiası önce Rusya tarafından üretilmiş bir iftiradan başka bir şey değildir. Tarih bunu ortaya koymaktadır.
Osmanlı Saltanatı, kısa süre sonra da Hilafet yıkılıp, Kurtuluş Savaşı’ndan sonra Anadolu’da Mustafa Kemal tarafından yeni Türkiye Cumhuriyeti kurulduktan sonra; Ermeni Sorunu’nun paralelinde ya da onun yerinde bir başka sorun daha ortaya çıkarıldı. O da meşhur “Kürd Sorunu”dur. Aslında katiyetle Kürd Sorunu diye bir sorun yoktur. Bu tamamiyle uydurma ve sonradan yapma bir iddiadır. Ermeni Sorunu gibi iftiradan ibarettir. Milletimizin sorunlarını ırk temelinde izah etmenin birlik, beraberlik, huzur ve barışımıza en büyük darbeyi vurduğuna inanıyorum. Türkiye’de Kürtlerin sorunları vardır, ekonomik, sosyo-kültürel ve siyasi olarak, ancak aynı sorunlar Türkler ve sair ırklardan oluşan milletimiz için de geçerlidir.
Üniversiteden inancı gereği başörtülü olduğu için atılan genç kızımıza, ordudan irticai gerekçelerle atılan subayımıza Kürd veya Türk olup olmadığı, Boşnak veya Pomak olup olmadığı soruluyor mu? Kürd kökenli vatandaşlarımızın sorunlarının olması Kürt Sorunu anlamına gelmez. Şu an ülkemizde en az 15 Kafkas ırkından insan var. Balkan kökenlileri saymıyorum bile. Abhazından tutun da Karapapağına, Adige’sinden tutun da İnguşu’na kadar. Sakat ve dış mihraklı mantıkla hareket edersek en az 15 Kafkas kökenli ayrılıkçı hareket olması lazım.
Konumuza dönersek; Cumhuriyet döneminde PKK’dan önce 28 isyan hareketi olmuş Doğu ve Güneydoğu’da. Bu tabi, çok üzücü bir durum. Birçok masum insanımız da ölmüş, yaralanmış veya sürülmüş, birçok güvenlik kuvveti mensubumuz şehit olmuş. Bakın bu isyanlardan birinde size tanıdık bir isim vereyim. 1930’da Ağrı Dağı’ndaki isyanda Türkiye’ye karşı kalkışan Molla Mustafa BARZANİ. Bu soy ismi tanıdınız mı? Evet, ta kendisi. Şu anki, Mesut BARZANİ’nin babası. Adına aldanarak adamı Molla falan zannetmeyin. Zira değil. Tam aksine BARZANİ ailesinin, haham, yanlış duymadınız ha-ham, yani Yahudi din adamı, yetiştirmekle ünlü bir aile olduğu tüm kaynaklarca belgelidir. Bir tanesini ben size vereyim. Kendisi de bir Yahudi olan Prof. Dr. Yona SABAR, yazdığı “The Folk Literature of the Kurdistani Jews: An Anthology – Kürdistan Yahudileri’nin Halk Edebşyatı: Antoloji” isimli eserinde BARZANİ ailesinin Yahudi olduklarını ispat etmiştir. Ahmet UÇAR ise Osmanlı arşivinden bu bilgileri teyit eden bir çok belgeyi bulup yayınlamıştır.
İşte efendim, bu Molla Mustafa BARZANİ, isyanında başarılı olamayınca Sovyet Rusya’ya geçmiş, Ruslar kendisini okutarak Kızılordu’da albaylığa kadar yükseltmişlerdir. Gördünüz mü, anlatmaya çalıştığım tam da buydu. Ermeni Sorunu’nu Osmanlı’yı yıkarak sıcak denizlere inmek üzere üreten Ruslar, daha sonra Kürd Sorunu’nun da ortaya çıkmasına ve gelişmesine çok önceden destek olmuştur. ÖCALAN, İtalya’ya nereden geçmişti, bi hatırlayın.
Size şimdi, Irak’ın kuzeyindeki Kürd oluşumunun İsrail ve siyonizmle alakasını ispat edecek birkaç anekdot iletmek istiyorum.
Şu anda İsrail Devlet Başkanı olan Şimon PERES, 1964 yılında BARZANİ’NİN Avrupa Temsilcisi Dr. Kamuran BEDİRHAN ile bir araya geldi. Söz konusu kişi 1940 ve 50’li yıllarda İsrail için ajanlık yapmıştı.
Aynı yıl dönemin MOSSAD üst düzey görevlilerinden David KIMSCHE, yanında bir gurup gizli servis elemanı ile gizlice Irak’a geçti ve baba BARZANİ ile yeni ve kapsamlı bir temas kurdu. Yine MOSSAD’ın Yahudi Göçmenler ile ilgili kolu olan Aliyah B’nin bir ajanı Aryeh ELİAV, katır sırtında uzun ve maceralı bir yolculuktan sonra yanında 3 doktor ve 3 hemşireden oluşan bir heyetle BARZANİ’nin karargahına geldi ve onunla görüştü ve ona İsrail Parlamentosu Knesset’in 7. çalışma yılı anısına basılan madalyonu hediye etti. Ve bu arada her ay düzenli olarak 50’şer in dolarlık paketler de gelip gidiyordu. Bu görüşmeler meyvesini verdi ve Molla Mustafa BARZANİ, 1967 Eylül ayında İsrail’e ilk ziyaretini gerçekleştirdi. Müslüman kasabı İsrail Devlet Başkanı Moşe DAYAN’a bir Kürt hançeri getirdi. Bu görüşme ve ziyaretlerin Irak’a yansıması katliamlar, isyanlar ve sabotajlar şeklinde oldu.
Bu yazımda aslında bugünkü Küçük BARZANİ’nin İsrail’le olan ilişkilerine değinecektim ancak yerim daraldıJ. Bu konuyu bir sonraki yazıya bırakırken şunu ifade etmek istiyorum.
Yazımın başında aktardığım Siyonizm’in kurucusunun sözünü hatırlayın lutfen. Sınırlarımız Fırat ve Nil arası olacak demişti. İsrail bayrağında Davut Yıldızının üstündeki mavi çizgi Fırat'ı, alttaki mavi çizgi ise Nil'i simgelemektedir. Bu sözden 50 yıl sonra 1948’de İsrail kuruldu, ne yazık ki İnönü Türkiye’si bu işgal devletini ilk tanıyan ülkelerden oldu. Şimdi Beynelmilel Siyonizm’in tek hedefi Büyük İsrail’i kurmak. Bunun için, evvel emirde, Irak’ın ve Suriye’nin ve hemen ardından Türkiye’nin parçalanması gerekmektedir. Ne olur uyanık olalım, geçen yazımda belirttiğim gibi kuklalarla uğraşmayalım. Son tahlilde PKK da, ondan daha tehlikeli olan BARZANİ de birer maşadırlar. Siz tüm bu ayrışma ve bölünme projelerinin Müslüman Kürd halkına barış ve refah mı getireceğine inanıyorsunuz?
Yazımı bir benzetmeyle bitirmek istiyorum. PKK tehlikeli bir yılan ise, yılanın başı BARZANİ’dir. Ancak bir de çaldığı kavalla yılanı oynatan bir yılan oynatıcısı var, o kim mi? O, elbette Siyonist İsrail. Peki, ya ABD, AB ne oluyor bu resimde dediğinizi duyuyorum. Hemen söyleyeyim. ABD ve AB de işte o yılan oynatıcısının üflediği kaval. Biz mi? Yani bölge halkları? Türkler, Kürdler, Araplar ve Farslar? Ha…biz de o yılanın kendilerini sokmak üzere olduğunun farkına varmadan kaval nameleri dinleyen safdilleriz…Maalesef…
Uyanalım, kalkalım bu gaflet uykusundan! Zira, yarın çok geç olacak.
Boyuthaber - YAVUZ SELİM KURT
Avusturya asıllı Müslüman düşünür Muhammed Esed'in siyonist lider Weizmann ile diyaloğu.
O günler, sıradan bir Avrupalı, Araplar hakkında ne bilebilirdi ki? Pratik anlamda hemen hiç bir şey. Bir takım romantik ve yanıltıcı kanaatlerle Yakın Doğu'ya gelen Avpalı; eğer kafaca dürüst ve iyi niyetliyse çok geçmeden, Araplar hakkında hemen hiç bir şey bilmediğini kabul etmek zorunda kalırdı çoğu zaman. Ben de böyleydim işte; Filistin'e gelmeden önce burasını bir Arap ülkesi olarak hiç düşünmemiştim. Şüphesiz, bölgede "bazı" Arap topluluklarının da yaşadığını az çok kestiriyordum, ama onları. çöl çadırlarında yaşayan göçebeler ve basit, ilkel vaha sakinleri olarak tasarlıyordum hep. Çünkü, ilk zamanlar, Filistin hakkında okuduklarımın çoğu Siyonistler tarafından yazılmış kitaplardı; ve Siyonistler de, doğal olarak, kendi renkleriyle boyuyorlardı tabloyu. Şehir ve kasabaların Araplarla dolup taştığını, ve söz gelimi 1922'de Filistin'de her bir Yahudiye karşılık beş Arapın yaşadığını ve bu son derece belirgin nüfus farkından kalkarak, buranın bir Yahudi memleketi olmaktan çok bir Arap memleketi olduğunu nereden bilebilirdim?
Bu durumu, o günlerde karşılaştığım Siyonist Hareket Komitesi başkanı Mr. Ussyshkin'e belirttiğim zaman gördüm ki, Siyonistlerin Arap nüfus üstünlüğünü hesaba katmaya niyetleri yoktu pek; onların gözünde, Arapların Siyonizme karşı gösterdikleri tepki de öyle gerçek bir önem taşımıyordu. Mr. Ussyyshkin'in cevabı, Araplara karşı beslenen Siyonist küçümseme ve horgörüyü dile getiriyordu yalnızca:
"Burada gerçek bir Arap direniş hareketi yok karşımızda; yani tabandan gelen bir hareket. Direniş adına bütün gördüğünüz, gerçekte bir avuç öfkeli kışkırtıcının bastığı yaygaradan başka bir şey değil; bu da bir kaç ay, bilemediniz bir kaç yıl içinde kendiliğinden çözülüp gidecektir."
Bu iddia benim için doyurucu olmaktan uzaktı şüphesiz. Yahudilerin Filistin'e yerleşme düşüncesi, daha başından yapay, zorlama bir ülkü olarak görünüyordu bana; ve işin daha da kötü yanı, bu düşüncenin, Avrupa hayat tarzına özgü bütün o çapraşık yöntemlerin, çözümsüz sorunların, onlar olmadan daha mutlu, daha barış içinde hayatını sürdürebilen bir ülkeye bulaştırılması tehlikesini de beraberinde getiriyor olmasıydı. Yahudiler buraya, yurduna dönen kimseler gibi gelmiyorlardı; ülkeyi Avrupalı modellere uygun, Batılı amaçlara göre tasarlanmış bir yurt haline getirmek niyetini güdüyorlardı daha çok. Sözün kısası, evin içindeki yabancılar durumundaydılar. Ve bunun için de, Arapların kendi yurtlarının göbeğinde bir Yahudi yurdunun oluşturulması fikrine karşı kesin bir direniş göstermelerinde herhangi bir haksızlık yoktu bence; tersine, görüyordum ki, haksızlığa uğratılan, zora koşulan taraf Araplardı ve bu haksızlığa karşı meşru bir savunma eylemi içinde bulunuyorlardı.
Yahudilere Filistin'de "ulusal bir yurt" vaaden 1917 Balfour Deklarasyonunda, sömürgeci güçlerin hepsi için geçerli o eski "böl ve yönet" ilkesini pervasızca yürürlüğe koymayı amaçlayan politik bir manevranın kaba yansımasını görüyordum. Bu ilke, tıpkı 1916'da İngilizlerin, zamanın Mekke Emin Şerif Hüseyin'e, Türklere karşı destek sağlamasına karşılık olarak, Akdeniz'le Fars Körfezi arasında kalan topraklar üzerinde bağımsız bir Arap devleti vaadetmelerinde olduğu gibi, Filistin meselesinde de çirkin bir biçimde apaçık ortadaydı. İngilizler, sadece bir yıl sonra, Fransızlarla, Suriye ve Lübnan üzerinde bir Fransız dominyonu oluşturmak üzere, gizli Sykes-Picot Anlaşmasını yaparak bu sözlerinden dönmekle kalmamışlar, dolaylı olarak, Filistin'i de, Araplara karşı kabul ettikleri yükümlülüklerin dışında tutmaktan çekinmemişlerdi.
Kendim de Yahudi kökenli olmama rağmen, Siyonizme karşı başından beri güçlü bir muhalefet beslemişimdir içimde. Araplardan yana beslediğim kişisel sempati bir yana, büyük yabancı güçler tarafından desteklenen Yahudi göçmenlerin, ülkede nüfus çoğunluğunu sağlamak yolundaki niyetlerini hiç de saklamadan, bu ülkeye doluşup, çok eski çağlardan beri ülkenin gerçek sahibi durumundaki insanları saf dışı bırakmak istemelerini kesin olarak ahlak dışı buluyordum. Ve sonuç olarak, ne zaman Arap-Yahudi sorunu gündeme gelse -ki bu şüphesiz sık sık oluyordu- ben Arapların yanında hissediyordum kendimi. Bu tutumum, o günlerde karşılaştığım Yahudilerin, pratik olarak kavrayabilecekleri bir şey olmaktan uzaktı şüphesiz. Onların, Orta Afrika'daki Avrupalı sömürgecileri hiç de aratmayan bir anlayışla, ilkel bir topluluk olarak gördükleri Araplarda benim ne bulduğumu anlamalarına imkan yoktu. Arapların ne düşündüğü onları hiç mi hiç ilgilendirmiyordu; Arapça öğrenmek isteyen bir tek yahudi bile yoktu içlerinde; Filistin'in Yahudilerin yasal mirası olduğu sloganı, herkesin tartışmasız kabul ettiği tek yasa, tek nas durumundaydı.
Siyonist hareketin karşı gelinmez lideri Dr. Chaim Weizmann'la bu konuda yaptığım kısa tartışmayı hala hatırlarım. Filistin'e yaptığı mûtad ziyaretlerinden birinde, (sanırım daimi yerleşim yeri Londra'daydı) bir Yahudi arkadaşımın evinde karşılaştım onunla. İnsanın, uzun ve gergin adımlarla odayı arşınlayan bu adamın bedeni hareketlerinde kendini açığa. vuran sınırsız enerjiden, geniş alnında ve keskin, içe işleyen bakışlarında yansıyan zekanın etkisinden kendini kurtarması kolay değildi.
"Ulusal Yurt" düşünü bulandıran parasal zorluklardan ve dışarıdaki insanların bu düşe gösterdikleri ilginin yetersizliğinden yakınıyordu; üzülerek gördüm ki, diğer pek çok Siyonist gibi o da Filistin'de olup biten her şeyin sorumluluğunu "dış dünya"ya yüklemek eğilimindeydi. Bu durum beni, orada bulunan öteki insanların onu dinlerken gömüldükleri saygılı sessizliği bozarak, "Peki, ya Araplar ne olacak?" diye sormak zorunda bıraktı.
Tartışmasız sürüp giden konuşmayı bu çatlak nağmeyle yaralayarak büyük bir "gaf" yapmış olmalıydım ki, Dr. Weizmann yavaşça bana doğru döndü elindeki fincanı sehpaya bırakarak şaşkınlıkla soruyu tekrarladı. "Araplar ne mi olacak...?"
"Tabii, her şeye rağmen bu ülkede yine de çoğunluk durumunda olan Araplar değil mi?- Onların açık ve kesin muhalefeti karşısında Filistin'i kendi vatanımız haline getirmeyi nasıl umabilirsiniz?"
Siyonist lider omuz silkerek kuru ve alaycı bir tavırla:
"Bir kaç yıla kadar, umuyoruz ki, çoğunluk filan kalmayacak onlar için."
"Olabilir belki yıllardır bu sorunla uğraştığınıza göre durumu benden daha iyi biliyor olmalısınız. Hadi diyelim ki, Arap mukavemetinin yolunuza koyduğu engeller aşılabilir türden engeller; peki, ya sorunun ahlaki yanı? bu sizi hiç kaygılandırmıyor mu? Öteden beri bu ülkede yaşayan insanları yerlerinden etmenin, sizin adınıza büyük bir haksızlık olacağını hiç düşünmüyor musunuz?"
"Fakat burası bizim memleketimiz," diye cevap verdi Dr. Weizmann, kaşlarını kaldırarak, "biz sadece elimizden haksızca alınan bir şeyi geri almaya çalışıyoruz, hepsi bu. "
"Ama nerdeyse iki bin yıldır Filistin'den uzakta yaşıyorsunuz! Üstelik iki bin yıl önce, bu ülkede hükmettiğiniz günleri toplasan -ki bunun da bütün Filistin'i kapsadığı su götürür- beş yüzyılı bile bulmaz. Bu duruma bakılırsa, Arapların da İspanya üzerinde pekâla hak iddia edebileceklerini düşünmek gerekir. Çünkü, ne de olsa onlar İspanya'da sizden daha fazla kaldılar, nerdeyse yedi yüzyıl.. ve daha da önemlisi, onlar o ülkeyi kaybedeli pek fazla zaman da geçmedi, topu topu beş yüzyıl... "
Dr. Weizmann, gizleyemediği bir sabırsızlıkla: "Saçma saçma. Araplar İspanya'yı ancak fetih yoluyla ele geçirmişlerdi; İspanya hiç bir zaman onların ana vatanı olmadı bunun için de, eninde sonunda bir gün İspanyollar tarafından kovulmaları mukadderdi.
"Bağışlayın ama," dedim, "bana öyle geliyor ki, burada büyük bir tarihi gerçek gözden kaçırılıyor; öyle ya. unutmayalım, İbraniler de Filistin'e fatihler olarak girdiler. Onlardan önce, Semitik, non-Semitik, pek çok başka yerleşik kabileler vardı burada -Amoritler, Edomitler, Ferisiler, Moabitler, Hititler, ve daha başkaları. Bütün bu kabileler, İsrail ve Yahudi krallıkları zamanında bile bu ülkede yaşamaya devam ettiler. Romalılar bizim Yahudi cetlerimizi buralardan sürüp çıkardıkları zaman bile onlar bu ülkede kaldılar. Bugün de işte yine burada yaşıyorlar. Yedinci yüzyılda Arap fetihlerini izleyerek Suriye ve Filistin'e gelip yerleşen Araplar her zaman nüfusun küçük bir azınlığını oluşturuyorlardı; bugün bizim Suriyeli ve Filistinli 'Araplar' olarak tanıdığımız halk, aslında bu ülkenin Araplaşmış eski sakinlerinden başka kimseler değil.
Onlardan bir kısmı zaman içinde Müslüman oldu, bir kısmı da Hıristiyan olarak kaldı; Müslüman olanlar, ister istemez Arabistandan gelen dindaşlarıyla evlendiiler. Fakat, Filistin'de yaşayan ve Müslüman olsun, Hıristiyan olsun Arapça konuşan bu halk yığınlarının ülkenin gerçek sahiplerinin soyundan, yani daha İbraniler Filistin'e gelmeden önce yüzyıllardır bu ülkede yaşayan kadim halkların soyundan geldiklerini inkâr edebilir misiniz?"
Dr. Weizmann, benim bu beklenmedik çıkışıma karşılık nezaketle gülümsedi ve konuyu değiştirdi.
Müdahalemin sonucundan hiç de memnun değildim. Şüphesiz orada bulunanların hiç birinden -en azından bizzat Dr. Weizmann'dan- benim Siyonist düşüncenin moral alanda alabildiğine kolay yıkılır bir yapı olduğu yolundaki kanaatlerimi olumlamalarını beklemiyordum; ama yine de Araplardan yana konuşurken, en azından bunun Siyonist liderler katında belli bir rahatsızlık uyandıracağını umuyordum; öyle bir rahatsızlık ki, kendi kanaatlerini daha derinden irdelemek yönünde uyarıcı olabilecek ve böylece, belki de, Arap mukavemet hareketinin temelinde yatan ahlaki haklılığı tanımaya daha yakın bir çizgiye getirecek onları.... Ama bu umduklarımın hiçbiri gerçekleşmedi. Tersine, bön bakışlardan örülü bir duvar karşısında buldum kendimi; Yahudilerin cetlerinin toprağı üzerindeki tartışılmaz haklarını tartışmaya sokmaya yeltenen pervasızlığım, yakıcı bir hoşnutsuzluktan başka bir tepki uyandırmamıştı.
Yahudiler gibi büyük bir zekayla, beceriyle donanmış bir halk, nasıl olu da Siyonist-Arap çatışmasını yalnızca Yahudi bakış açısından değerlendirebilir, bunu anlayamıyordum? Filistin'deki Yahudiler sorununun uzun vadede ancak Araplarla kurulacak dostça ilişkiler içinde, Arap-Yahudi işbirliği fikri çevresinde çözümlenebileceğini anlamıyorlar mıydı? İzledikleri politikanın vaadettiği vahim geleceği, trajik kavgaları, geçici başarıların ötesinde, uzun vadede Arap denizinin ortasındaki bu Yahudi adacığının sonsuza kadar hedef olacağı kin ve nefreti, sonu gelmez acıları göremeyecek kadar kör müydüler?
Ne garip bir olguydu, uzun ve acılı sürgün hayatını sürdürürken öylesine büyük haksızlılara uğrayan bir halk, şimdi kendi tek boyutlu amacı uğruna, başka bir halka, üstelik Yahudilerin geçmişte çektiği acılardan hiç bir şekilde sorumlu olmayan mazlum bir halka karşı korkunç bir haksızlık işlemeye bütünüyle hazır görünüyordu. Tarih boyunca böyle bir olguya rastlanmamıştır sanırım; böyle bir haksızlığın düpedüz gözlerimin önünde sahneye konması son derece üzücüydü benim için.
Kaynak: Mekke'ye Giden Yol shf 123-129, İnsan yayınları
Aselsan'da beş ay içinde değişik nedenlerle intihar ettikleri ileri sürülen üç mühendisin ölümü üzerindeki esrar perdesinin kaldırılması için savcılık soruşturması sürdürülüyor. Savcılık güvenlik birimlerine soruşturmanın derinleştirilmesi talimatını verirken üç mühendisin ölüm nedenleri üzerinde her gün yeni iddialar ileri sürülüyor. Bugünlerde internet üzerinde onbinlerce kişiye gönderilen maillerde intiharların aslında cinayet olduğu ve bu cinayetlerin nedeninin ise F-16 uçaklarında bulunan tanıma sisteminin çözülmesi olduğu belirtiliyor.
İddialara göre; bundan bir kaç yıl öncesine kadar F-16 üretim merkezi TAI de uçakların dost-düşman tanımlamasını yapan elektronik sistemi, bir tane dahi Türk mühendisin bile giremediği bir bölümde üretiliyordu.
Bu sistem Türk F-16 sının bir uçak ile karşılaştığında karşıdakinin dost mu düşman mı olduğunu pilota iletiyordu. Burada Türkiye açısından bir sorun yaşanıyordu.
Bir Türk F-16 sı NATO ülkeleri olan, ABD, İngiliz veya Yunan uçaklarından biri ile karşılaştığında onları olarak algılayarak pilota sinyal göndermiyordu. Bu da sık sık Türk hava sahasını ihlal eden Yunan uçaklarının hava sahasından uzak tutulmasında problem yaşatıyordu.
Başka bir problem de bu ülkelerden herhangi biri ile yaşanacak sorunlarda hava savunma sisteminin tamamen çökmesini gündeme getiriyordu. ABD herhangi bir savaş veya askeri operasyon sırasında kendileri tarafından satılmış veya modernize edilmiş elektronik tanıma sistemine sahip uçak, helikopter, tank ve izleme sistemleri gibi stratejik araçları istediği zaman uydular aracılığı ile verilebilen talimatla savaş dışı bırakabiliyordu.
ASELSAN mühendisleri 6 ay gibi kısa bir sürede ABD tarafından bize güdülen bu uçak tanıma sisteminin hakimiyetini lehimize çevirmeyi başardı. ABD’nin yıllarca çalışarak kurduğu sistem, Türk mühendisleri tarafından kısa bir zamanda Türkiye lehine çevrilmişti. Türk mühendisler sadece uçak tanıma sistemini çözmemişler aynı zamanda da ABD'nin uydular aracılığı ile gönderdiği sinyallerle savaş araçlarını saf dışı bırakma sistemini de çökertmişlerdi. İnternette son günlerde onbinlerce kişiye gönderilen maillerde üç Türk mühendisin bu yüzden intihar süsü verilerek öldürüldüğü yolunda mailler gönderiliyor.
ÜÇ TÜRK MÜHENDİSİN ŞÜPHELİ ÖLÜMLERİ
Tarih: 7 Ağustos 2006 Yer: Pursaklar-Ayancık Yolu(Ankara)* Aselsan’da çok önemli projolere imza atan 31 yaşındaki makine mühendisi Hüseyin Başbilen bir aracın içinde ölü bulunuyor. ODTÜ mezunu mühendisin sol el bileğinde ve boynunda kesik izleri var. Otopsi sonucu “intihar etmiştir”deniliyor.
Tarih: 16 Ocak 2007 Yer: Gölbaşı(Ankara) Aselsan’da çalışan ODTÜ mezunu elektrik mühendisi 30 yaşındaki Ali Ünsem Ünal aracının içinde tabancayla intihar ediyor.3 yıldır Aselsan’da çalışan mühendis ölüyor.
Tarih: 26 Ocak 2007Yer: Batıkent(Ankara)* 26 yaşındaki ODTÜ mezunu elektrik mühendisi Evrim Yançeken evinde intihar ediyor. 2 yıldır ASELSAN’da görev yapan 26 yaşındaki Evrim Yançeken, 7. kattaki evinin pencerisinden atlıyor. Genç mühendis ölüyor.
Yüksek lisans yapan genç mühendisin, uzun süredir tez için çalıştığı ve bu nedenle psikolojisinin bozulduğu iddia edildi. Bir de intihar notu bırakmış: “Artık *dayanamıyorum. Psikolojim çok bozuldu. Yüksek lisans tezimle ilgili büyük sıkıntılar yaşıyorum. İntiharımdan kimse sorumlu değil. Ailemin üzülmesini istemiyorum.
- 7 Ağustos’taki ilk intiharda şüpheler vardı. Mühendis Hüseyin Başbilen’in vücudundaki kesikler için “kendi yaptı” dendi.
- Gölbaşı’ndaki 2. intihar da mühendis Ali Ünsem Ünal,aracının içinde başından vurulmuş bulundu. “İntihar etti” dendi.
- Batıkent’teki 3. intiharda ise Evrim Yançeken intihar notunu yazıp 7. kattan kendini attı. 3 farklı şekilde intihar ederek hayatlarına son veren mühendisin tek ortak noktası ise ASELSAN'da çalıştıkları bölüm. O da AVIONIK sistem bölümünde görev almaları.
Savcılığın soruşturmasını bir an önce tamamlayıp üç gencimizin gerçek ölüm nedenini bularak kamuoyunu aydınlatması hem ailelerinin hem de kamuoyunun vicdanını rahatlatacak.
Savcılık da ASELSAN'ın AVIONIK sistem bölümünde çalışan üç gencin peşpeşe intiharını manidar bulduğu için soruşturmayı derinleştirdi. Şimdi ise sonuç bekleniyor.
Tevhidhaber.com
